Ik ben in goede handen

Pieter (66) woont sinds december in het hospice van Avoord. Een tumor in zijn longen zorgt ervoor dat hij niet meer beter wordt. Dat vindt hij soms best een eng idee, maar de grootste zorgen zijn bij hem inmiddels weggenomen dankzij de fijne zorgverleners van het hospice. “Ik durf best te zeggen dat ik me op dit moment écht gelukkig voel.”

Pieter is een mensen-mens, zo zegt hij zelf. Al zijn hele leven geniet hij van het contact met gelijkgestemden. Zo werkte hij jarenlang met plezier in de horeca en was hij voorzitter van de overkoepelende biljartbond in Made. Ook werkte hij vijftien jaar voor een oliebollenfamilie, waardoor hij volledig geaccepteerd is door de ‘kermismensen’, zoals hij ze noemt. “Zij komen nog wekelijks bij me op visite, dat is echt veel waard”, vertelt Pieter. “Maar toch, toen ik ziek werd en veel alleen thuis was, overviel de eenzaamheid me. Ik woonde de laatste jaren samen met mijn fantastische bonusdochter, maar zij was logischerwijs druk met haar werk. Sinds ik bij Avoord woon, is die eenzaamheid helemaal weggevallen.”

Een luisterend oor
Pieter spreekt met trots over de zorg in het hospice van Avoord. “Wat de jongens en meiden hier allemaal voor ons doen… Dat is onbetaalbaar. Ik probeer zoveel mogelijk zelf te doen; ik heb het geluk dat ik nog vrij mobiel ben. Maar gewoon het feit dat ze er zijn, dat ze naar je luisteren… Dat vind ik fantastisch. Dankzij hen, en dankzij de andere bewoners, haal ik nog steeds veel vreugde uit het leven.” 

Door het vuur gaan
Ondanks een bewogen leven met zeker niet alleen maar hoogtepunten, kijkt Pieter met plezier terug op de momenten die wél fijn waren. De ontelbare vakanties naar het Zwarte Woud met zijn bonusdochter, bijvoorbeeld. “Ik liet haar daar kennismaken met de schoonheid van de natuur. Maar ook met cultuur. Ik liet haar zien hoe mensen hier vroeger leefden. Dat waren prachtige tijden samen.” Wanneer Pieter over zijn bonusdochter praat, straalt hij. “Ik ben mijn leven lang voor haar door het vuur gegaan. Dat kostte me nauwelijks energie, sterker nog: ik haalde daar altijd veel vreugde uit. Dankzij het syndroom van asperger had ze moeite met vakken als wiskunde en was ze kwetsbaar. Op een dag ben ik voor haar naar de TU Eindhoven gereden om een wiskundedocent voor haar te zoeken. Ze heeft bijles gekregen en dat heeft haar verder gebracht. Uiteindelijk is ze advocaat geworden. Ik ben ontzettend trots op haar.”

Als het gaat over de mensen die hij liefheeft, kan Pieter eindeloos vertellen. Tevreden kijkt Pieter zijn kamer rond. “Ik ben blij dat ik nog steeds met plezier mijn dagen vul. Dat komt mede door de fijne plek waar ik woon, en door de fijne zorgverleners van Avoord. Bang voor de dood? Dat ben ik niet meer. Ik ben in goede handen.”