Moeders & kinderen bij Avoord: werken met hart voor de zorg

Alsof je een extra collega hebt die je door en door kent

Moeders & kinderen bij Avoord: werken met hart voor de zorg

Bij Avoord werken veel collega’s met een bijzonder verhaal. Rond Moederdag zetten we een aantal moeders in het zonnetje van wie ook de zoon of dochter bij Avoord werkt. Hoe is dat, werken voor dezelfde organisatie? En hoe is het om de liefde voor de zorg te delen met je zoon of dochter?

Regien (57) is sinds oktober kwaliteitsverpleegkundige bij Avoord. Ze begeleidt teams, denkt mee over betere zorgprocessen en is betrokken bij mooie projecten, zoals ‘open deuren’ en de transformatie van locatie Het Anbarg. Haar dochter Eline (30) werkt ruim drie jaar bij het Communicatieteam van Avoord. Ze houdt zich bezig met allerlei onderwerpen: van familiecommunicatie tot arbeidsmarktcampagnes en het organiseren van evenementen zoals de kerstbijeenkomst voor medewerkers en vrijwilligers.

Hoewel Regien en Eline elkaar niet dagelijks tegenkomen op het werk – ze werken op verschillende locaties – zijn er soms korte mailtjes of een overlegmomentje. “Ik zou het toch een beetje gek vinden als we samen in een projectgroep belanden”, lacht Eline. “Maar de mate waarin we nu contact hebben, is helemaal goed.”

Beiden vinden ze het mooiste aan hun werk dat ze écht iets kunnen betekenen: voor bewoners, vrijwilligers en collega’s. Regien: “De vrijheid die bewoners nu ervaren dankzij de veranderingen die wij als kwaliteitsmedewerker hebben doorgevoerd, daar doe ik het voor. Je gunt deze mensen een mooie laatste levensfase.” Eline beaamt dat: “De veranderingen die momenteel plaatsvinden in de zorg vind ik heel interessant. Avoord is een organisatie die openstaat voor verbetering voor het welzijn van mensen. Daar maken we ons samen hard voor. Dat vind ik mooi.”

 

Robin (31) werkt als coördinator Veiligheid & Arbo bij Avoord. Zijn moeder Mien (66) werkt als gastvrouw in de zorg. Beiden dragen op hun eigen manier bij aan een veilige, warme omgeving voor onze bewoners en collega’s.

Robin groeide op met Avoord: zijn moeder werkte er, familie woonde er. Toch koos hij pas later bewust voor deze organisatie. “De vacature die vrijkwam, voelde direct vertrouwd. Misschien heb ik toch iets meegekregen van thuis”, glimlacht hij. Mien is trots dat haar zoon in de zorg werkt. “Hij is sociaal, betrokken en brengt dingen in beweging. Dat past bij hem. Ik vind dat mooi om te zien.” Zelf begon ze ooit onzeker aan haar baan in de zorg, maar ze vond haar plek. “En nu zie ik Robin ook groeien”, vertelt ze trots. Ze werken op verschillende locaties, maar sparren vaak met elkaar. “Mijn moeder is mijn klankbord”, zegt Robin. “Ze vertelt mij hoe beslissingen uitpakken op de werkvloer.” Mien vult aan: “En ik leer weer van hem. Zoals bij die fysieke weerbaarheidstraining, dat was echt waardevol.” Naast het werk trekken ze ook privé samen op. “We begrijpen elkaar met één blik”, licht Robin toe. Mien glimlacht: “Mijn trots? Dat hij hier werkt met net zoveel plezier als ik!”

 

Francien (61) werkt al 19 jaar bij Avoord en na 45 dienstjaren in de zorg is ze nu aan haar laatste jaar bezig. Haar dochter Iris (28) is Helpende Plus en alweer elf jaar in dienst. Zorg zit diep in de familie: Francien raakte geïnspireerd door haar moeder, Iris door haar moeder én oma. "In de vakanties ging ik altijd mee. Ik vond het geweldig om te helpen", vertelt Iris.

Ze werken nu allebei op dezelfde locatie, De Willaert in Zundert. Soms leggen ze samen een bewoner op bed. "Cliënten vinden dat prachtig", vertelt Francien. Thuis gaat de zorg gewoon door: samen zorgen ze ook voor hun moeder/oma met dementie. Beiden halen veel voldoening uit kleine momenten. Iris herinnert zich hoe ze tijdens corona een laatste wens vervulde door een nepkaarsje te branden in de kapel voor een bewoner, die niet veel later overleed. "Die nepkaarsjes aansteken in een kapel wordt nu nog steeds gedaan bij Avoord. Daar ben ik best trots op."

Ze omschrijven elkaar als betrokken en behulpzaam. "We kunnen altijd op elkaar rekenen", vertelt Francien. "Maar grenzen bewaken blijft lastig, want we lopen vaak voor een ander te hard." Moederdag? Soms samen werken, soms samen vieren. "Maar altijd staan we even stil bij hoe bijzonder het is dat we dit werk samen mogen doen!"

 

Liesbeth (45) is triageverpleegkundige bij Het Anbarg in Etten-Leur en werkt er al vijf jaar. Anne (24) werkt sinds kort vast op locatie Contrefort, na een periode in de flexpool. Een tijdlang stonden moeder en dochter samen op de werkvloer. “Dat was heel vertrouwd”, vertelt Anne. “Alsof je een extra collega hebt die je door en door kent.”

De liefde voor zorg zit bij allebei diep. Liesbeth werkte jarenlang met mensen met dementie en start binnenkort met een opleiding SPH om zich verder te verdiepen in het welzijn van de bewoners van Avoord. Anne kwam via vakantiebaantjes in de zorg terecht, maar droomt daarnaast van een toekomst met een eigen beautysalon. “Toch wil ik het zorgwerk deels blijven doen. Het geeft me voldoening”, vertelt Anne. Anne en Liesbeth hebben bewondering voor elkaar. Liesbeth: “Anne is slim en heeft een groot hart.” Anne: “Mijn moeder is rustig, leergierig en houdt altijd overzicht.” Ook vinden ze allebei betekenis in kleine momenten. Bijvoorbeeld iemands hand vasthouden, waarna je voldoening bij iemand ziet. “Dat maakt ons werk bijzonder”, concluderen moeder en dochter allebei trots.

 

Nancy (53) en Birgit (28) werken allebei bij Avoord, al meer dan tien jaar. Birgit begon als zestienjarige leerling en groeide door tot Eerst Verantwoordelijke Verzorgende. Nancy werkte in de horeca en kwam later bij Avoord terecht. Ze hielp collega’s met digitale vragen en werd uiteindelijk digicoach.

“Het is grappig”, vertelt Birgit, “mensen denken vaak dat ik dankzij mijn moeder bij Avoord werk. Maar eigenlijk werkte ik er eerder dan zij!” Tijdens de coronaperiode kruisten hun paden op de werkvloer. “Ik werd als gastvrouw ingezet op de woongroep waar Birgit werkte”, zegt Nancy. “Even een uitstapje, maar ik vond het prachtig om te zien hoe ze daar stond. Ze runt die afdeling echt. Ik was zó trots.”

Dat gevoel is wederzijds. “Mijn moeder is echt heel geduldig”, zegt Birgit. “Ze helpt collega’s met hun digitale werkplek, ook als iemand het drie keer niet snapt. Ik zou daar de kriebels van krijgen. Maar zij blijft rustig uitleggen. En dan hoor ik van collega’s: ‘Ik bel jullie ma wel even, die legt het zo goed uit!’”

En Birgit? Die straalt als haar moeder vertelt hoe goed ze het doet. “Dit werk past haar zó goed,” zegt Nancy. “De cliënten houden van haar. Ze vragen echt naar haar als ze er niet is. Dat zegt alles.”