Ina heeft ons letterlijk en figuurlijk weer in beweging gezet. Zonder haar stonden we niet waar we nu staan.

Zes jaar geleden kreeg Jan een herseninfarct. Hij werkte als geestelijk verzorger in de ouderenzorg en later in de kerk, met hart en ziel. “Vaak was ik zeven dagen in de week bezig, meestal ook nog drie avonden erbij. Ik haalde er energie uit, dacht ik. Maar mijn lijf dacht daar anders over”, vertelt hij. Op een familiebijeenkomst ging het mis. Zijn linkerarm viel uit, hij begon te trillen en verloor controle. Een dag later lag hij in het ziekenhuis. Na de revalidatie schakelde hij de hulp in van Avoord. Ina werd zijn ergotherapeut.

Jan: “Ina is iemand die goed luistert, maar ook streng kan zijn”, vertelt Jan. “Ze hield me een spiegel voor. Elke week kreeg ik huiswerk: schema’s bijhouden, activiteiten doseren. Eén ding per dag, niet meer. Daar had ik moeite mee. Ik wilde mensen blijven helpen. Maar zij bleef het herhalen: rust is nodig om verder te komen.”

Onmisbare hulpmiddelen
Toen Jan in 2023 een rugoperatie moest ondergaan, was Ina er weer. Ze dacht mee, regelde hulpmiddelen. Zelfs een speciaal brilletje om liggend tv te kunnen kijken. “Ze hielp me met alles: praktische zaken én het mentaal verwerken van wat me overkwam. Ik kon bij haar mijn verhaal kwijt.”

Intussen was ook Jans vrouw Adje aan het kwakkelen. Na drie coronabesmettingen, waarvan de laatste in september 2022, kwam ze nauwelijks nog van de bank. “Alles was te veel: licht, geluid, mensen. Mijn hoofd was mistig, ik voelde me uitgeput. Zelfs ons vijftigjarig huwelijk ging grotendeels langs me heen”, vertelt ze geëmotioneerd.

Ook voor Adje was het Ina die verschil maakte. “Ze stelde vragen, daagde me uit, maar bleef altijd dichtbij. Toen therapieën via lotgenotengroepen weinig opleverden, tipte ze een plek bij een kliniek in Velsen voor me. Ik mocht meedoen aan een landelijke pilotbehandeling voor mensen met long covid.” Nog altijd zit Adje middenin deze behandeling, maar nu al kan ze zeggen dat haar belastbaarheid van 20 naar 60 procent is gegaan. Een enorme vooruitgang dus, mede dankzij de hulp van Ina. “Zonder Ina en zonder die behandeling had ik misschien nog steeds op de bank gelegen.”

Samen sterk
“Wat er ook gebeurt, we zorgen voor elkaar”, zegt Adje. “We zijn elkaars mantelzorger.” Maar soms is dat niet genoeg. “Toen het echt niet meer ging, kwam Avoord ook met thuiszorg. ’s Ochtends hielpen ze Jan met aankleden, ’s avonds met douchen. Zo fijn en liefdevol. We hebben dat ook bij onze ouders gezien, in Rijserf. De zorg die zij bieden, raakt je.”
Jan is inmiddels weer actief in het pastoraat, maar wel met mate. Adje geniet van kleine dingen, van vooruitgang. En Jan heeft zijn oude liefde weer opgepakt: keramiek. “Twintig jaar niks mee gedaan, maar nu vind ik er rust en plezier in”, glimlacht hij. “Ina heeft ons letterlijk en figuurlijk weer in beweging gezet.”

‘Iedereen zou een Ina moeten hebben’
Ze zeggen het bijna tegelijk: “Zonder Ina stonden we niet waar we nu staan.” Jan lacht: “Soms kreeg ik van haar flink op m’n kop, maar dat had ik nodig.” Adje vult aan: “Ze is een warm mens. Ik kom uit een warm en betrokken gezin en heb twee goede vriendinnen, maar iedereen zou een Ina moeten hebben.”