Wat ik terug heb… is levensvreugde

“Ik kon niet eens meer bedenken wat ik kon koken met wat er in de koelkast lag. Dan stond ik daar, alles lag voor me, maar mijn hoofd blokkeerde. Kortsluiting”, zegt Christl.

Toch blijft ze vasthouden aan haar doel: terug naar het hospice, het werk dat haar zo lief is. “Ik heb mijn hele leven in de zorg gewerkt, maar het hospice voelde als thuiskomen. Dit wil ik afmaken. Daar heb ik mijn zinnen op gezet.”

Maar hoe pak je dat aan als je lichaam en hoofd niet meewerken? Bij Avoord vindt ze het antwoord. Of beter gezegd: ze vindt ergotherapeut Ina.

Muizenstapjes vooruit

Vanaf het eerste moment voelt het goed. Ina komt bij haar thuis, biedt structuur, begrip én een luisterend oor. “We beginnen in een klein groepje. Ina legt uit wat long covid is en wat het doet met je lichaam. Mijn man leest mee. Want ik heb wel corona, maar eigenlijk hij ook. Hij moet er óók mee leren omgaan.”

Daarna gaan ze individueel verder. Ina geeft haar praktische handvatten. Rustmomenten inplannen, energie verdelen, opnieuw leren luisteren naar je lichaam. “Powernaps, elke twee uur. Niet even zitten, maar écht gaan liggen. Dat is de basis. Ik leer weer voelen: waar zit mijn grens? Wat heb ik nodig?”

Die inzichten maken het verschil. “Ik wil zó graag vooruit, maar wil veel te snel. En dan ga ik weer over mijn grens. Maar Ina blijft rustig. Ze stelt vragen zoals: ‘Wat gebeurde er? Wat had je anders kunnen doen?’ Door dat spiegelen kom ik steeds een stapje verder. Muizenstapjes, noem ik het.”

‘Ik ben niet meer de oude, zal dat ook niet meer worden en dat is oké’

Wat haar het meest raakt? Het moment waarop ze voelt: ik ben er weer. “Ik doe weer dingen zelfstandig. Ik bepaal zelf wat ik doe, wanneer ik het doe, en of ik hulp nodig heb. En ik durf dat ook te vragen.”

In het dagelijks leven merkt ze het verschil. “Ina leert me om keuzes te maken. Wat moet écht gebeuren vandaag? Wat lukt mij? Wat laat ik aan iemand anders over? Zo krijg ik weer grip op mijn dag. En ik weet nu: het is oké om minder te doen.”

Een terugval is er ook. Christl probeert via een re-integratietraject uiteindelijk weer twee keer vijf uur per week te werken in het hospice. Het bleek te veel, en te snel. “Ik kon ’s avonds niet eens meer koken, eigenlijk niets meer. Het was de grootste terugval die ik heb gehad. Gelukkig kan ik weer bij Ina terecht. Ze zegt: ‘Je weet wat je moet doen om deze pijn niet opnieuw te voelen. Dus nu: kleinere stapjes.’ En dat doe ik.”

Christl legt uit hoe Ina haar weer op de rails heeft gezet. “Niet op die van een sneltrein, maar op de rails van een boemeltreintje. Met dat boemeltreintje ben ik langs het hospice geweest om afscheid te nemen. Nu kijk ik waar de reis me verder brengt. Eén ding weet ik zeker: mijn conditie moet nog omhoog. Daar werk ik aan, met de tips die ik van Ina heb gekregen.”,

Levensvreugde terug

Met de hulp van Ina én een medisch traject via C-support bij ECC uitgekomen, komt er weer beweging in haar herstel. “De hersenmist is nu voor 95% weg. Ik heb weer overzicht, ik kan plannen.” Wat het voor Christl betekent om weer zelfstandig te zijn? Met tranen in haar ogen zegt ze: “Wat ik terug heb… is levensvreugde.” Er volgt een stilte. “Door covid werd mijn wereld zó klein. Alles ging aan me voorbij: afspraakjes met vriendinnen, een terrasje pakken, uit eten, verjaardagen, feestjes, dingen waar je normaal naar uitkijkt. Die heb ik nu weer terug.”

Christl is dankbaar voor de steun die ze kreeg. “Ina kijkt echt met je mee. Naar hoe je leeft, wat voor jou belangrijk is, en hoe je dat kunt behouden. Mét behoud van je eigenwaarde. Dat doet ze echt zó goed.”