Uitgezonden voor de belangen van Nederland. En nu zorgen wij voor hem.

Ik mocht samen met hem even terug in de tijd. We hebben het over 1960. Meneer van Dijk was achttien jaar en moest zich melden voor zijn dienstplicht. Hij woonde destijds in Hilversum en werd gestationeerd op de Kromhout kazerne in Utrecht. ‘Ik werd daar opgewacht door een kerel die vroeg of ik van avontuur hield. Nou, dat deed ik zeker! Dus voordat ik het wist, had ik binnen een week mijn rijbewijs en een halve week later zat ik in het vliegtuig richting Nieuw-Guinea. Wist je dat ik op de eerste passagiersvlucht zat van Schiphol naar Australië?’ vertelt hij met een glimlach.

Naar Nieuw-Guinea
‘Mijn ouders wisten helemaal niet dat ik in Nieuw-Guinea was. Ik had geen tijd om het te vertellen en in die tijd hadden we die dingen nog niet.’ Wijzend naar zijn gsm vertelt hij verder: ‘Mijn moeder heeft zelfs het Rode Kruis ingeschakeld om me te zoeken.’ Eenmaal aangekomen in de kustplaats Sorong werd meneer Van Dijk hoofd van een magazijn waar wapens en technische onderdelen opgeslagen lagen. Het magazijn lag vlak bij een school en een woonwijk. Dagelijks zag hij daar een mooi meisje voorbijkomen. ‘Ik was op slag verliefd en op een dag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben haar vader gaan vragen of ik met haar om mocht gaan.’

Gebleven voor de liefde
In 1962 stuurde Soekarno alle Nederlandse militairen het land uit. Meneer van Dijk was Kort Verband Vrijwilliger en had de afspraak dat bij vertrek van zijn eenheid, hij in Nieuw-Guinea zou afzwaaien. Hij is gebleven voor de liefde en is burger geworden. Het was een spannende tijd. In 1965 trouwde ze en het gezin werd uitgebreid met dochter Nancy en zoon Lester. Meneer Van Dijk sprak de taal heel goed, dat is zijn geluk geweest want daardoor viel hij niet op als Nederlander.

Terug in Nederland
‘In 1970 vlak voor de derde verjaardag van mijn dochter kwam ik samen met mijn gezin terug in Nederland. Pas toen werd ik benaderd door defensie en kreeg ik bericht van samenkomsten van mijn oude bataljon. Jaren later ben ik helaas gescheiden, ik ben inmiddels 43 jaar gelukkig met mijn huidige partner Joyce. Zij is mijn anker, ze is zo goed voor me. Ik heb COPD en kan niet meer zoveel als vroeger. Dat is soms moeilijk, daarom kom ik twee keer per week naar de dagopvang in het Anbarg. Dan heeft Joyce ook een beetje rust.’

Trots
Joyce vertelde me voor het gesprek met meneer Van Dijk: ‘Je herkent hem vanzelf aan zijn rode pet.’ Zelf ben ik opgegroeid in een familie met militairen dus ik herken die pet opmerking meteen. Natuurlijk! Dat was me al vaker opgevallen, veel oud-militairen dragen nog een pet. Aan het begin van ons gesprek raakt meneer Van Dijk me meteen. Met natte ogen en vol trots begint hij: ‘Voordat we gaan praten moet je eerst even dit filmpje bekijken.’ Hij geeft me zijn telefoon met daarop een link naar een filmpje van zijn dochter Nancy, Marechaussee en zelf ook veteraan. Ze staat met een prachtig verhaal op de website veteranendag.nl. ‘Mijn kinderen zijn mijn alles, ik ben zo trots op ze. Want ook mijn zoon Lester heeft in de Marine als Kort Verband Vrijwilliger gediend op de Poolster. Ik ben nog samen met mijn kinderen terug geweest naar Sorong. Dat was heel bijzonder.’

Verhalen van vroeger
In april waren meneer Van Dijk en zijn Joyce in ’t Harde. ‘Ik ga zeker volgend jaar weer’ vertelt hij. ‘We zijn nog met vijf kameraden overgebleven. Met twee daarvan heb ik nog goed contact. Het is best ver rijden, dat is vermoeiend. Daarom heeft Joyce voor twee dagen een gezellige bed & breakfast geboekt. Zo kon ik uitgerust beginnen aan een gezellige dag vol verhalen van vroeger .’

Waarderen
Wat is het toch goed dat we ook op Veteranendag beseffen dat vrede en veiligheid geen vanzelfsprekendheid is. En dat er mensen zijn die wereldwijd hun leven daarvoor wagen. Maar wat is het vooral fijn dat we in Nederland de mogelijkheden hebben om deze helden te waarderen en voor ze te zorgen. En dat zorgen doen we samen bij Avoord.

Lees meer verhalen op www.veteranendag.nl