We lachen met elkaar om de soms hilarische verhalen

Op donderdagavond zoekt Mieke Gompel (74) al met veel plezier uit wat ze de volgende dag voor gaat lezen. Al ruim een jaar leest ze iedere vrijdagochtend een uur voor in ‘De Wester’ bij de dagbesteding op De Willaert. “Als ik dan ‘mijn mensen’ weer zie, kan mijn dag niet meer stuk!”

“In het begin was het even wennen, voor zowel mijzelf als voor de bewoners. En wat ga ik dan voorlezen?” In elk geval niet de krant, wist Mieke Gompel. Ze koos ervoor om onder andere verhalen over vroeger en ‘Het dagboek van Hendrik Groen’ voor te lezen. Ook leest ze verhaaltjes voor die haar vader schreef toen hij in een verzorgingstehuis in Leusden zat. En ze leest stukjes voor die ze zelf geschreven heeft.

“Deze verhaaltjes van mijn vader en mijn eigen stukjes bleken een schot in de roos!”

Mieke Gompel en de mensen aan wie ze voorleest raken steeds meer op elkaar ingespeeld. “We hebben een fijne band met elkaar. Het begint zelfs een beetje familie te worden. Ik lees voor en naar aanleiding van een verhaal praten we erover. Of we lachen met elkaar over de soms hilarische belevenissen die ik heb opgeschreven. En ik krijg zelfs verzoekjes om nog eens een bepaald verhaal voor te lezen.”

Tot haar 72e heeft Mieke Gompel gewerkt als interviewer voor de overheid en universiteiten. “Ik was gewend om veel mensen van diverse pluimage te ontmoeten, maar door corona kwam dat te vervallen. Ik miste die contacten en besloot me aan te melden als vrijwilliger. Ik lees graag en ik heb in het verleden boeken ingesproken voor de blindenbibliotheek. Daarom gaf ik aan dat ik wel wilde voorlezen. Voorlezers bleken er nog niet te zijn.”  

Er zijn mensen die vroeger zelf regelmatig lazen, maar dat nu niet meer kunnen. Zij genieten ervan dat ze nu voorgelezen worden. “Soms vraagt iemand: ‘wat betekent dat?’. Dan probeer ik dat zo goed mogelijk uit te leggen. Daardoor ben ik dan ineens even leraar biologie of geschiedenis.”